Aan een klein meisje
Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn an'dre muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen ...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.
Annie M.G. Schmidt (1911-1995)
uit: En wat dan nog? (1950)
Annie M.G. Schmidt en ik hebben een en ander gemeen.
Geboren op dezelfde dag, getrokken naar hetzelfde dorp, een passie om iets te kunnen betekenen voor kinderen en hun omgeving...
Haar vakantiehuis in Frankrijk heette Beaumêles, een naam die niks betekent 'maar het klinkt zo mooi'. Dat beaam ik. Ooit hoop ik een praktijk te kunnen beginnen voor kinderen en hun ouders, waarbij zij hun rust terug vinden. Nu benut ik de naam om voor mezelf een digitaal rustpunt te creëren tussen de hectiek van dagelijkse beslommeringen, bakkunsten, en freubels door.
Het verhaal van een klein meisje, in een land waar grote mensen wonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten